Kur akoma nuk ishte fashitur jehona e protestave masive të pranverës së vitit ’81 në Prishtinë, në janarin e vitit 1982, një tjetër lajm do trondiste Kosovën dhe Shqipërinë. Ekzekutimi nga dora vrastare e qarqeve antishqiptare me porosi nga Beogradi e vëllezërve Jusuf e Bardhosh Gërvalla dhe Kadri Zekës në Gjermani, zuri në befasi e shokoi mbarë botën shqiptare.
Ka qënë kjo një nga vrasjet më të bujshme për të cilën debatet nuk kanë rreshtur as sot. E ka përcjellë asokohe Tirana zyrtare me vëmëndje e dhimbje këtë ngjarje tragjike, por gjithnjë e kujdesur për të qëndruar larg përshtjellimeve që kishin përfshirë Kosovën në atë periudhe. Fakti që njëri nga të ekzekutuarit, Jusuf Gërvalla, kishte qënë prej kohësh në vëzhgimin e shërbimeve të fshehta dhe njihej prej tyre si njëri prej veprimtarëve patriotë, që operonte sa në Kosovë dhe në diasporë, e bënte ndodhinë akoma më impenjative, me gjithë misteret pafund të rrethanave të atentatit tragjik. Prej kohësh, Sigurimi i Shtetit shqiptar ndiqte me mundësitë e veta ecurinë e veprimtarëve shqiptarë të Kosovës që operonin në vend dhe në emigracion në Europë. Për pjesën më të madhe të tyre kishte dosje të veçanta ku pasqyrohej në vijim aktivitetit i çdo njërit syresh.
Një të tillë
kishte hapur dhe për Jsuf Gërvallën, që në fillimin e viteve ’70 njihej
njëherazi si këngëtar e publicist, por dhe si një veprimtar i çështjes
shqiptare në ish-Jugosllavi. Ndryshe nga praktika e rëndomtë e shërbimit të
fshehtë shqiptar, dosjet në fjalë nuk kishin për objekt ndjekjen e tyre,
sikundër ishte praktika për kundërshtarët e regjimit, por sigurimin e të
dhënave për njohjen e profilit dhe aktivitetit të veprimtarëve të ndryshëm që
luftonin për çështjen e lirisë së Kosovës, për të bërë një lloj filtrimi nga
“patriotët” e investuar nga UDB-ja e mbi të gjitha për ta linjëzuar kauzën e
punën e tyre në shinat e politikës të Partisë shtet të drejtuar nga Enver
Hoxha.
Dokumenti i parë
në dosjen e Jusuf Gërvallës, mban datën 11 dhjetor 1973, me të dhënat që i ka
ofruar shërbimit të fshehtë një nga bashkpunëtorët e tij që në atë kohë kishte
ardhur për vizitë nga Kosova me një grup të shkrimtarëve për fëmijë. Ai ka vënë
në vëmendjen e zyrtarëve të Tiranës se Jusuf Gërvallës i ishte ndaluar nga Beogradi
e drejta për të botuar e për të shprehur në medja mendimet e veta, se paraqeste
rrezik për regjimin e Titos dhe ndiqej nga afër prej policisë sekrete. Në vijim
ka të dhëna e raporte të tjera nga bashkpunëtorët e sigurimit në Beograd,
Kosovë e Europë, që aty këtu edhe përplasen me njëra tjetrën.
Madje, përkundër
së vërtetës, ka të besuar nga autoritetet shqiptare që dëshmojnë se Jusuf
Gërvalla shërben fshehtas për UDB-në, ndërkohë që ai i ishte përkushtuar
shpirtërisht e familjarisht çështjes kombëtare. Në numurin e sotëm, “Panorama”
boton një shkrim të Jusuf Gërvallës, ku pasqyrohet gjendja reale në Kosovë dhe
vizioni i tij për çlirimin përfundimtar nga okupimi serbo-sllav. Jo rastësisht,
Sigurimi i Shtetit e ka përzgjedhur atë për të pasur një ide sa më të qartë
rreth njeriut që asokohe ishte shënjestruar nga oraganet policore jugosllave…
DOKUMENTI
SEKRET
Ekzemplar nr. 2
Tiranë, më
18.1.1980
INFORMACION
Jusuf Gërvalla,
informon:
“Burgosje masive
politike të shqipëtarëve në Jugosllavi”
Diskriminimi
social e nacional i shqiptarëve nga ana e social-borgjezëve jugosllavë. “Kur
një popull pret diçka, kjo do të thotë se në thellësi të tij ai e mbron atë që
pret”. Sot për sot, Jugosllavia as që e ka ndërmend të përfillë njërën nga
kërkesat themelore që shtron Karta e Kombeve te Bashkuara, atë të Drejtave
Njerëzore, e bashkë me të të drejtave për Informim, të cilat në tjetrën anë
vetë i propagandon me të madhe. Natyrisht, për këtë mospërfillje, ajo ka arsye
të forta. Brenda kufijve të saj çojnë jetë të përbashkët me dhunë, disa kombe e
kombësi, interesat e të cilëve nuk përkojnë me interesat e Federacionit
Jugosllav, të cilën e mban në këmbë në radhë të parë hegjemonizmi serb.
Përfillja e të drejtave që dalin nga Karta e OKB, kuptohet vetvetiu, do t’a
nxirrte në shesh këtë hegjemonizëm dhe kështu do të shpejtohej procesi i
shthurrjes së Federatës, e cila lidh gjashtë republika dhe dy të ashtuquajtura
krahina autonome.
Duke propaganduar
në një anë, një aso politike dhe ideologjie, e cila për çudi po u fle në hatër
në masë gati të njëjtë Lindjes e Perëndimit, natyrisht edhe të paangazhuarve
fiktiv dhe duke fshehur në anën tjetër me forcat e vetme të fundme realitetin e
brendshëm, i cili përditë po nxjerr nga gjiri i vet kundërthënie të
jashtëzakonshme, që mënjanon me forcën e demagogjisë së aparatit shtetëror,
Jugosllavia është në rrugën më të mirë që një ditë të shpërthejë si një lule e
turpshme, veçori kryesore e së cilës është lulëzimi i etshëm për organizim
politik, Jugosllavisë i shkoi përdore shpesh edhe të inicioi lëvizje politike,
të cilat pastaj i prente në mjedis dhe ia ekspozonte terrorit të vetë
çnjerëzor.
Një nga rastet më
të freskëta kësodore është ai i vjetëshmi, me një agjent i cili, pasi e kishte
organizuar vetë dhe ia kishte dorëzuar Policisë një grup punërorësh të shkretë
sezonal në Vitograd, erdhi edhe në Shtutgard dhe përsëriti të njëjtën gjë, një
pjesë e “gastarbajtereve” jugosllav të kombësisë shqiptare, që ranë ne grackën
e këtij agjenti, sot gjendet e burgosur në Kosovë, kurse tjetra është nën
hetime, prandaj nuk guxon të kthehet në Jugosllavi.
Më 1956, UDB-ja,
e cila po bëhej gjithnjë e më nervoze ndaj stoicizmit të shqiptarëve që nuk
largoheshin nga trojet e veta dhe ua prishnin planet borgjezëve jugosllav, e
çorri maskën dhe doli me një aksion barbar për mbledhjen e armëve nga rradhët e
popullsisë shqiptare. Me që shqiptarëve u ishin rrëmbyer armët qysh gjatë
luftës dhe menjëherë pas saj, ishte vet UDB-ja që “ua lehtësonte” barrën
nëpërmjet agjentëve të vet, ajo u shiste armë atyre. Kështu, ka ngjarë që e
njëjta pushkë të shitet deri në 200 herë nga UDB-ja dhe 200 herë t’i dorëzohet
policisë nga 200 persona të ndryshëm. Të gjithë shqiptarët që thirreshin për
dorëzimin e armëve, torturoheshin rëndë fizikisht, duke ndejtur tërë natën e
dimrit lakuriq, lidhur në ndonjë dru, me ujin e akullt të ndonjë kanali etj.
Një pjesë e madhe e tyre që s’u bëri ballë mundimeve, mbetën invalid ose vdiqën
e u zhdukën në mënyrë misterioze me anë të UDB-së.
Më 1968,
nxënësit, studentët dhe inteligjenca përparimtare shqiptare e Kosovës u çua në
një demonstratë masive e cila shtron disa kërkesa vitale për popullin shqiptar:
Kushtetutën kosovare, hapjen e Universitetit, dygjuhësorë (shqip dhe
serbokratisht). Demonstrata u shua me gjak. Megjithatë, disa vjet më vonë,
Jugosllavia u detyrua, sado formalisht t’i plotësojë këto kërkesa, iu dha
Kushtetuta e Kosovës, u hap Universiteti i Prishtinës, u përligj dygjuhësia.
Ishte e natyrshme që kërkesa më vitale e demonstratave e donin vendin amë,
Shqipërinë, në një tërësi kombëtare e shtetërore.
Pse? “Do të hani
në paqe bukën e skllavërisë, në qoftë se dorëzoni armët menjëherë. Urdhëroni:
të zhvishni në çast rrobat me ngjyra të shkëlqyeshme dhe të visheni vetëm me
shajak të zi ose me ngjyrë hiri. Të mos i lini më flokët t’ju rriten dhe kokën
t’a mbuloni me festen prej lëkure bualli. Të mos hipni më mbi kuaj, mbi pela e
mbi mushka. Të mbyllni oxhaqet në mënyrë që të mos keni marrëdhënie të
drejtëpërdrejta me qiellin e allahut nëpërmjet tymit, por ai të dalë
fjolla-fjolla nga dritaret dhe dyert tuaja, pasi t’i ketë kapnisur të gjithëve,
me plaçkë e bagëti e fëmijë. Të gjitha këto tersllëqe do t’ju hiqen vetëm pasi
t’i tregoni me vepra e jo me fjalë sulltanit të madh se e keni dëbuar nga
shpirti juaj idenë e rebelimit…”. (I. Kadare: “Ura me tri harqe”, Tiranë, 1978,
faqe 200).
Këtë mesazh të
kobshëm përhapnin para qindra vjetësh tellallët e perandorisë Turke, e merrnin
dhe ia përcillnin shoqi-shoqit, malet, lumenjtë, fushat dhe shtëpitë e brishta
në Shqipëri. Po këtë mesazh çnjerëzor përhapnin sot shtypi, radioja dhe
televizioni jugosllav, duke porositur shqiptarët të rrinë ashtu si janë, se për
ta nuk do të ketë qetësi dhe paqe deri sa të mos binden e të mos heqin dorë nga
mendimet “e errëta”, të cilat bëjnë të ngresh kokë, të luftosh për t’a gëzuar
me vëllezërit e tu, e jo me të huajt, gjithë pasurinë e madhe nëntokësore e
mbitokësore të viseve të tua, të cilat Jugosllavia i ka robëruar për shkak se i
duhen!
Në një anë, Jugosllavia
mban nën thundër të vet gati gjysmën e tokave të mirëfillta shqiptare dhe mëse
një milion e gjysmë shqiptarë në robëri, kurse në anën tjetër zëri i saj, para
disa dekadash jehonte kumbueshëm: “Jetën e japim, Trieshten s’e japim”, dhe
sot, me një timbër të ri “patriotizmi” ajo klith “me indinjatë të thellë”, për
një grusht slloven e kroat në Korushkë! Për botën e qytetëruar të mbash nën
thundër një million e gjysmë shqiptar me përpjekje të ngulta e të vazhdueshme
për shfarosjen apo asimilimin e tyre dhe me gjithë këtë të angazhohesh si
paternalist i dorës së parë për gjendjen e disa dhjetëra mijë sllovenësh e
kroatësh në Austri, është një paradoks, së paku një hipokrizi, të cilën nuk
mund t’a mbluaj dot pa mendime opinioni botëror. Razoni me te cilën maskohet ky
paradoks ka të bëjë me llogaritë e Jugosllavisë, e cila ende si në kllapi,
mendon që opinioni botëror nuk di gjë për hipokrizinë dhe për marifetet e saj
nga pikëpamja e zgjidhjes së çështjes sociale e nacionale brenda kufijve të
saj.
Indirekt, përsa u
përket shqiptarëve, ky paradoks e ka një pasardhës të çuditshëm: t’i je
shqiptar, paraardhës i populli më të vjetër në Ballkan, me një civilizim të
hershëm, kot ke luftuar kundër romakut, bizantit, sllavit dhe turkut, që kanë
dashur të të japin emrin e vet, duke shkelur tokën tënde. Historia jote aq e
gjallë dhe qëndresa jote aq e patundshme në një perpetum mobile përpjekjesh të
të huajit për të skllavëruar dhe për të të zhdukur nga faqja e dheut emrin,
gjuhën, kulturën dhe fizikuesin tënd kombëtar, të gjitha këto sot duhet të hynë
një farë ngurosjeje të domosdoshme, jo pse është i tillë momenti yt historik e
kombëtar, po pse kështu e do logjika ime pushtuese. Ti duhet të mburresh që po
të jap emrin jugosllav, (sllav i jugut), hymnin tim gjthsllav “Ej slaveni”,
duhet të jesh i kënaqur nëse mëson të marrësh frymë si sllav, t’a ndërrosh
bioritin tënd kombëtar duke shkelur historinë dhe atdheun tënd!
Po përse?, pyet
shqiptari. Për Hekubën? Ç’e ka ai Hekubën, (kupton: sllavin e jugut, më
konkretisht serbin, malazesin, maqedonin, bullgarin)? As historia (pozitive),
as gjuha, as kultura, as doke e zakone s’e lidhin shqiptarin me sllavin e
jugut, as të veriut, as të lindjes e as të perëndimit. E pse për Hekubën (në
këtë rast shqiptari) sllavi i Jugut nuk ka as njerëzi, as mirëkuptim kur
çështja për normalizimin e aspiratave shtetërore e kombetare të shqiptarëve
ndër shekuj, për gjendjen e tyre të vështirë ekonomike, shoqërore, sociale si
sot në trojet shqiptare të pushtuara nga Jugosllavia?
Ç’THONË KRONIKAT
E VJETRA DHE TË REJA?
Dy “fatisa” të
Jugosllavisë, përkatësisht të Serbisë hegjemoniste, Vasos Çubriloviçi,
shkencëtar, edhe sot anëtar i nderit të Akademisë Serbe të Shkencave dhe Ivo
Andriqi, diplomat i ish-Mbretërisë Jugosllave dhe shkrimtar, të cilët, me
angazhimin e Serbisë në dëm të shkrimtarit kroat botëror Miroslav Kërlezha, iu
dha para disa vjetëve dhe çmimi Nobel për letërsi, patën hartuar më 1937 alias
1939 nga një elaborate për nevojat e qeverisë së atëhershme jugosllave.
Elaboratët e tyre pasqyronin mundësitë më optimale dhe rrugët më efektive për
ndarjen e Shqipërisë në sfera interesash të përbashkëta jugosllavo-italiane dhe
për shfarosjen e shqiptarëve që kishin mbetur nga viti 1912 nën robërinë
jugosllave, në krahinën e Kosovës, në Serbi, në Mal të Zi dhe në Maqedoni.
Të shohim çfarë
thotë dr. Vaso Çubriloviçi në një vend të elaboratit të tij lidhur me
shpërnguljen e shqiptarëve nga tokat e tyre në Jugosllavi.
“Një mjet tjetër
është ai i shtrëngimit në aparatin shtetëror. Ky duhet t’i shfrytëzojë
maksimalisht kompetencat ligjore, në mënyrë që t’a bëjë më të padurueshme
qëndrimin e shqiptarëve te ne: gjobat, burgimet, me zbatim sa më të
pamëshirshëm të dispozitave policore, dënimi për kontrabandë, për prerjen e
pyjeve, për lëshimin e qenve në oborr të shtëpisë, sa më shumë njerëz të
detyrohen të punojnë angari, të merret çdo masë tjetër që mund të praktikojë
një polici me përvojë, masat ekonomike, mosnjohja e tapive të vjetra në punët e
kadastrave në këto vise (shqiptare), duhet të përfshihet aplikimi i taksave të
pamëshirshme, t’u merren kullotat, lejet afariste për kafe, dyqane tregëtare,
lejet për monopole, të pushohen nga puna shtetërore, private, vetadministruese
etj. Kjo do të shpejtojë procesin e shpërnguljes, masat sanitare, zbatimi me
dhunë i të gjitha dispozitave edhe nëpër shtëpia, prishja e mureve dhe e
gjedheve rreth shtëpisë, zbatimi rigoroz i masave veterinare, që do të pengonin
nxjerrjen e bagëtisë në treg etj…, kjo mund të arrihet dhe me keqtrajtimin e
klerikëve, me prishjen e varrezave… Në një kronikë më të vjetër, atë të viti
1878, shqiptarët i shohim në tymin e barotit e të zjarreve, duke braktisur
trevat e veta të atdheut etnik që nga Nishi, Prokupla dhe duke zbritur teposhtë
kah jugu, në drejtim të Serbisë së sotme jugore, të Maqedonisë dhe të Kosovës.
Duke ikur nga rebeshi i madh që kishte ndërmarrë atëherë Serbia për shfarosjen
e shqiptarëve.
Kjo periudhë,
1878-1881, nuk është e paevidentuar në analet e diplomacisë evropiane. Është po
ajo kohë kur shtetet evropiane, pas Kongresit të Berlinit, dërguan më 1881 në
Ulqin flotën evropiane për të shuar me gjak luftën heroike që bënin shqiptarët
kundër pushtuesit malazes dhe për t’ia dhënë Malit të Zi, bashkë me Ulqinin,
Tivarin e Anamalin, edhe Plavën, Gucinë, Hot e Grudë në anën tjetër, kështu siç
diktonte raporti i atëhershëm i forcave në Ballkan edhe në Evropë, nën një
presion të paparë të Rusisë në kohën kur Perandoria Turke kishte marrë tatëpjetën.
Këto aksione të
1878-s, pastaj ato të 1913-s, 1919-s etj., i thërret të çohen lugët dr. Vaso
Çubriloviçi me aparatin shtetëror jugosllav të vitit 1937 dhe, Ivo Andriqi, me
atë të vitit 1939. Si të parave ashtu dhe të dytave, të tretave dhe të
dhjetërave populli shqiptar iu përgjigj me një instikt të lindur për rezistencë
ndaj asimilimit dhe ndaj shfarosjes. Historia e kishte shkelur, por s’e kishte
mposhtur kurrë pasardhësin e ilirëve, i cili për trollin e vet është i lidhur
me damar të fuqishëm, që bëjnë të qarkullojnë e të pastrohet shëndetshëm gjaku
i banorëve më të vjetër të Ballkanit.
Në vitet ’20 të
këtij shekulli, shqiptarët me në krye Hasan Prishtinës, B. Currin, Azem Bejten,
Shote Galicën, dhanë jetën duke luftuar kundër qeverisë serbe, të Nikolla
Bashiqit, e cila po e sillte në pushtet në Shqipëri vasalin e vet, mbretin
Ahmet Zogun, në mënyrë që pastaj të fusë në dorë lehtë Shqipërinë, por në këtë
kohë çeta e Azem Bejtës, Shote Galicës dhe të luftëtarëve të tjerë shqiptarë që
luftuan ballë për ballë me armikun njëzetë herë më të fortë me ushtrinë dhe
xhandarmërinë jugosllave, e cila kishte nisur shpërnguljen masive të
shqiptarëve për në Greqi dhe shfarosjen e tyre që pranonin vdekjen sesa
braktisjen e trojeve të veta.
Ka qenë mëse e
logjikshme të pritej që pas Luftës së Dytë Botërore Jugosllavia, e cila kinse
po dilte në një rend të ri shoqëror dhe po predikonte humanizmin e barazinë e
kombeve e të kombësive (megjithëse kishte rënë poshtë me tradhëti marrëveshka e
përbashkët jugosllavo-shqipëtare, sipas së cilës, pas ngadhënjimit mbi
fashizmin, të gjitha viset shqiptare do t’i bashkohet vendi amë, Shqipërisë,
duke formuar shtetin shqipëtar, për çka garantonin ushtritë nacionalçlrimtare
shqiptare dhe jugosllave, Franca, Anglia, BS, dhe SHBA), ka qenë pra e
logjikshme të pritej që Jugosllavia t’a nderonte së paku qëndrimin ndaj
shqiptarëve që i mbajti me dhunë e tradhëti brenda kufijve të vetë. Po ja, që
ngjau edhe ajo që nuk mund të merrej as me mend: Jugosllavia një kohë pas
Luftës së Dytë Botërore u përpoq të aneksonte edhe Shqipërinë. Për fat të mirë,
pretendimet e Jugosllavisë ndaj Shqipërisë dështuan keq. Por, krerëve
jugosllavë, këtyre social-borgjezëve me instikte të pashuara për pushtime, u
mbetën mundësi tjetër e lezetshem, të shfrenin mbi shqiptarët që kishin mbetur
të mbërthyer me tradhëti dhe me forcën e armës brenda kufijve jogosllave.
Ç’MBULOJNË ME
PLAF TË TRASHË SISTEMI, SHTYPI, RADIOJA DHE TELEVIZIONI JUGOSLLAV?
Çështjet
historike e kombëtare lidhur me kroatët, maqedonët, hungarezët dhe sidomos ata
që kanë të bëjnë me shqiptarët që jetojnë në trojet e tyre nën skllavërinë e
rëndë jugosllave. Prej verës së shkuar, informatat e fundit i keni nga data
15.12.1979, organet e Sigurimit jugosllav arrestuan, duke ushtruar një terror e
dhunë të pashembullt përmbi ta, më se 700 shqiptar të akuzuar për veprimtari
politike kundër Jugosllavisë. Të burgosurit janë kryesisht inteleketualë të
rinj, por në mesin e tyre është dhe një numër i madh punëtorësh, zejtarësh e
fshatarësh. Vetëm ndonjë katund të vogël si Suhareka e Ferizajt t’a zemë ka me
qindra të burgosur, një pjesë e tyre e madhe femra. Gjendja e tyre e mjerueshme
në burgjet jugosllave. Goli Otoku, Nish, Idrizovë, Pozharevc, CE-ZA (Beograd),
që opinioni evropian e sidomos organizata e Amnistisë Internacionale, i njeh si
burgje që kufizojnë me kampet fashiste të përqëndrimit, do të indinjonte thellë
çdo njeri të planetit tonë.
Kapitull më vete
në këto burgje është periudha e paraburgimit, ajo e hetimeve. Hetimet mbi
shqiptarët e akuzuar për veprimtari politike bëhen me metodat më brutale dhe me
pjetë që janë të ndaluara me ligjet ndërkombëtare; injektimi i drogës në trupin
e të burgosurit, me qëllim që informatat të cilat nuk janë nxjerrë prej tij në
gjendje të vetëdijshme, të nxirren atëherë kur ai të ketë humbur vetëdijen.
Bugosjet kaq masive politike të shqiptarëve në Jugosllavi, flasin qartë për një
nervozizëm deri në tërbim të UDB-së Jugosllave, karakteristike për qërimin e
hesapeve me grupet dhe me organizatat revolucionare patriotike të shqiptarëve
të robëruar nga Jugosllavia. Ky egërsim deri më tani është shfaqur në mënyrë
ciklike, në cikle që u përgjigjen valëve të aktivitetit revolucionar të
shqiptarëve, apo në kuadër të aksioneve të planifikuara shtetërore për
asimilimin dhe shfarosjen e shqipëtarëve, të cilët ende popullojnë viset e
tokës shqiptare, ndonëse të reduktuar në masë të madhe nga tërbimet sllave që
100 vjet e këndej, të cilat kanë patur për pasojë shpërnguljen masive të
shqiptarëve në Shqipëri, e në Turqi dhe shtyrjen e tyre gjithnjë e më poshtë
drejt kufijve me Shqipërinë e sotme.
Ndonëse të
tkurrur sa nuk bën më në trojet e stërgjyshërve të vet të lashtë, që ishin
banorët e parë të Ballkanit, shqiptarët paraqesin pengesë të madhe jo vetëm për
“unitetin” e sotëm jugosllav, por përgjithësisht për … e mëdha pushtuese të
sllavëve të jugut, të cilët gjatë historisë janë mëkuar vazhdimisht me
qumështin agresiv të “Majka-Rusisë”, që u ka dhënë hove për pushtime të reja.
Prandaj, mund të kuptohet fare lehtë ky egërsim i Sigurimit jugosllav, në vend
që të shkojnë mbarë punët në zbatimin e planeve shekullore për dëbimin e
shqiptarëve nga tokat e veta dhe për shfarosjen e tyre, ata, shqiptarët
kurrsesi nuk po shuhen po përkundrazi me një instikt të pashembullt natyror për
qëndresë dhe me një vetëdije gjithnjë më të zhvilluar kombëtare, përditë po i
forcojnë radhët e luftëtarëve për çlirim social e nacional nga Jugosllavia.
NGA AFRIM IMAJ/ marrë nga “Panorama”
VAZHDON
Comments