" Kur je i/e
vetmuar ditët kalojnë ngadalë, aq sa të duket se koha ka ndaluar diku dhe nuk
do të eci më.
Ditët mbarojnë si
pa i ndier, në heshtje, por netët janë të gjata. Njerëzit që takon
janë vetëm fytyra të ndryshme, që të shfaqen si mirazhe që humbin menjëherë pas
bisedës. Më pas mbetet një boshllëk i cili nuk mund të mbushet me fjalë. Por
gjëja më e tmerrshme janë netët që zgjaten pambarimisht pa asnjë kuptim.
Ëndrrat nuk shfaqen më. Në vend të tyre ka makthe që shfaqen edhe kur lufton me
të gjitha forcat t’i heqësh.
Askush nuk të
kupton se ti je duke u munduar të fshish nga kujtesa ndjenja të cilat as që ke
menduar ndonjëherë që do jenë pjesë e jotja. Por jeta të vë në provë. Në çdo çast
duhet t’i tregosh asaj/atij se je i/e gjallë. Në çdo çast duhet të kapesh me të
gjitha fuqitë në një degë, sado të hollë, me shpresën se nesër do kesh diçka më
shumë, diçka që të ndryshon botën .
Ndonjëherë ke
dëshirë të kuptosh se ia ke arritur qëllimit. Ke dëshirë të mendosh se ke
mundur fantazmat e së kaluarës, por nata rikthehet ritmikisht për të treguar se
ende je i/e dobët Pastaj vjen mëngjesi. Një ditë e re ku shpreson. Por
ndryshimet nuk duan të vijnë. Je tepër i/e plogësht për të kapur impulset e
reja, je tepër i/e papërgatitur për të gjetur një njeri tjetër, që do ta mbush
boshllëkun që të ka lënë dikush që e ke dashur me gjithë shpirt " ... /arbavea/
Comments