Më 17 mars 2004,
në të gjitha qytetet e Kosovës shpërthyen trazira masive të shqiptarëve, si
reagim i mbytjes së dy fëmijëve shqiptarë në lumin Ibër të Mitrovicës.
Një deklaratë me
qëllime abuzive e Radio Televizionit të Kosovës, lidhur me vdekjen e fëmijëve
në lumin Ibër, u shfrytëzua nga qarqe retrograde dhe të eksponentëve të ish
Lëvizjes Popullore të Kosovës, të cilët në prapaskenë organizuan trazira-
demonstrata masive të qytetarëve shqiptarë, të orientuara drejt vendbanimeve
dhe objekteve fetare serbe!
Inspiruesit e
atyre trazirave dhe qytetarët shqiptarë, shkaktuan dëme të mëdha materiale e më
shumë dëme morale për vet qytetarët dhe të ardhmen perspektive të Kosovës, duke
përçuar hije të zezë te faktori vendimmarrës ndërkombëtar, për gjoja
ekskluzivitetin dhe frymën mosduruese të shqiptarëve ndaj minoriteteve, në
veçanti atij serb!
Në ato trazira të
përgjakshme, pa asnjë arsye logjike u vranë 19 dhe u plagosën rreth 900 qytetarë.
Derisa bëheshin
parapërgatitjet, për fillimin e bisedime në Vienë për statusin final politik e
juridik të Kosovës, tek faktori i angazhuar amerikan-evropian që ishin për
pavarësinë e Kosovës, ngjallën dilema duke inicuar përkufizime ndëretnike si
mekanizëm i domosdoshëm për sigurinë e bashkësive etnike nga
ekskluzivistët e pretenduar shqiptarë,
të cilën etiketoheshin si faktorë segregacioni!
Pikërisht, plani
Ahtisari mbi shpalljen e pavarësisë së kushtëzuar të Kosovës u projektua ideuar
dhe e perceptuar nga situata në vend.
Trazirat e marsit
2004, janë shoqëruar në vazhdimësi me pasojafatzeza për Kosovën, të cilat
Serbia shoviniste i shfrytëzoi e po i shfrytëzon në kontinuitet si “argument”
denigrues dhe ekspansionist ndaj shtetit të Kosovës!
Efektet e
politikës hegjemoniste serbe, u dukën në marrëveshjet e Brukselit më 2013 dhe
2015, ku përfaqësuesit e Kosovës pranuan klauzola që e dëmtonin dhe paralizuan
dukshëm shtetndërtimin, duke krijuar vështirësi të tejdukshme në konsolidimin e
sovranitetit dhe integritetit shtetëror të Kosovës!
Sejdi Sopi
Comments